Shavkat qizni ilk bor talabalikning birinchi kuni, uzun yoʻlakda auditoriyaning ochilishini kutib turishgan payt koʻrdi. Shunda nogoh yuragi bir qalqib ketdi.Shoirlar yozganidek, «Shundan buyon tinchi yoʻqoldi». Chiroyli qizlarni koʻp koʻrgan, ammo bu qiz qandaydir boʻlakcha edi. Uni koʻzni qamashtirar darajada goʻzal deb boʻlmasdi. Ammo ikkinchi bor qarashga majbur qiladigan nimasidir bor edi. Bugʻdoyrang yuzining bichimi, musavvir qilqalami bilan chizilgandek koʻrkam qoshu koʻzlari, bilinar-bilinmas kulgichlari nihoyatda oʻziga yarashgan edi. Boqishlari muloyim, xuddi kulimsirab turganga oʻxshaydi. Yoqimli siymosidan joziba balqib turardi.
Oʻsha kuni birinchi dars qulogʻiga kirmadi. Shivir-shivirlardan qizning ismi Nafisa ekanligini bildi. Nigohi oʻz-oʻzidan, beixtiyor oʻsha qiz oʻtirgan tomonga ogʻib ketaverdi. Koʻz qiri bilan, oʻgʻrincha kuzatardi.
Shavkat tabiatan tortinchoq, uyatchan va jur’atsiz edi.
Ayniqsa qizlar bilan muomala-muloqotda qiynalib ketardi. Gaplashishga ... Читать дальше »